In mijn praktijk hoor ik het vaak: “Ja maar, híj deed dit…” of “Zíj zorgde ervoor dat ik nu zo ben…”. Best handig, zo’n uitvlucht: de schuld bij een ander leggen. En weet je? Ik snap het. Het leven ís soms oneerlijk, onverwacht en hard. Je kiest niet wat je overkomt: verlies, ziekte, ontslag of een afwijzing. Maar één ding blijft altijd van jou: hoe je ermee omgaat. Die keuze is aan jou.
Het leven is eigenlijk als paardrijden. Soms loopt je paard op zijn gemak over een eenvoudig pad. En dan ineens bokt het, steigert het of weigert het paard nog maar een stap vooruit te zetten. Maar de teugels? Die heb jij in handen. Jij bepaalt de snelheid en de richting. Geef je ze uit handen, dan bepaalt het paard de route. Dan sleurt het leven je alle kanten op en voor je het weet, voel jij je slachtoffer van alles en iedereen.
En dat slachtofferschap merk je niet alleen zelf. Wie zich voortdurend als slachtoffer opstelt, beïnvloedt ook de mensen om zich heen. Binnen een gezin kan dit bijvoorbeeld spanning en onrust veroorzaken, die onbewust doorwerkt op partner en kinderen. De keuzes en reacties van één persoon hebben altijd effect op de sfeer en het welzijn van de mensen in de directe omgeving.
Ook al heb je zelf de teugels in handen, dat betekent niet dat je alles alleen moet doen. Hulp vragen mag, steun zoeken ook. Maar jouw leven is jouw verantwoordelijkheid. Wachten tot iemand anders jouw problemen oplost terwijl jij toekijkt, daarmee kom je niet verder.
Wanneer je je problemen onder ogen ziet en zelf keuzes maakt, groeit je veerkracht. Vallen en opstaan hoort erbij, want zo leer je sturen. Er ontstaat ruimte: om sterker te worden én ook ruimte om anderen te helpen wanneer zij uit het zadel vallen.
Dus: wees moedig. Blijf zitten, ook als jouw paard over een hobbelig pad gaat. Pak die teugels, kijk vooruit en rijd je eigen koers met opgeheven hoofd. Want met elke stap vooruit zet je jezelf steviger in het zadel.
