Ze kwam al gehaast binnen. “Nog even volhouden,” zei ze. “Bijna vakantie, dan komt de rust wel.” Haar stem klonk opgewekt, maar haar energie vertelde iets anders. Alsof ze al weken op haar tenen liep.
Op mijn behandeltafel voelde ik het meteen: haar lijf was moe, haar hoofd bomvol. Ze zat in de overlevingsmodus. Volgens haar verstand moest ze nog honderd dingen doen, terwijl haar gevoel hunkerde naar een strandbedje. Ik nodigde haar uit om te vertragen. Om écht te voelen. En ik vroeg: “Wat heb jij nu nodig, los van je to-do lijstjes en bomvolle agenda?” Langzaam begon ze te zakken in haar lijf. Ademhalen. Voelen. Loslaten. Er kwam ruimte. Niet alleen in haar hoofd, maar ook in haar hart. “Ik dacht dat rust pas op vakantie begon,” zei ze zacht. “Maar misschien begint het gewoon bij mezelf.”
En dat is precies wat ik vaak zie gebeuren. We stellen rust uit, alsof het pas mag als alles af is. Maar dat moment komt zelden. Juist wanneer je denkt géén tijd te hebben voor rust, heb je het het hardst nodig. Niet als luxe, maar als noodzaak. Het is geen zwakte om pauze te nemen terwijl alles doorgaat — het is kracht. Rust is geen eindpunt, maar een voorwaarde om op koers te blijven.
De vakantie lonkt. Het vooruitzicht van even niets moeten. Maar echte rust begint niet op een strand, het begint bij jezelf. In vertragen. In voelen. In ruimte maken voor wat er echt toe doet. Soms helpt dan een energetische behandeling om dat weer even te ervaren — om stil te staan en te luisteren naar wat je lijf je probeert te vertellen. En dan zie ik hoe mensen weer openen. Soms met een zucht, een traan of een glimlach. De energie gaat weer stromen. Zo mooi.
Zie deze zomer als een uitnodiging. Gun jezelf de rust. Niet pas straks, maar nu al. Dan komt de energie vanzelf terug — met volle kracht.
